-
കുത്ത്
- -
-
നാമരൂപം.
-
കുത2
- നാ.
-
ഏതെങ്കിലും കൊള്ളിക്കാനോ ഉറപ്പിക്കാനോവേണ്ടി നിരപ്പിൽനിന്നു താഴ്ത്തിയുണ്ടാക്കുന്ന പൊഴി, കുതഞ്ഞതുപോലുള്ള അടയാളം. ഉദാഃ വില്ലിൻറെ കുത, തുലാത്തിലെ കുത
-
തെങ്ങിലും മറ്റും ചവിട്ടിക്കയറാൻ വെട്ടിയുണ്ടാക്കിയ പഴുത്
-
കിണറിൻറെ തൊടി (പടി)
-
കുത3
- നാ.
-
കുതി, ചാട്ടം
-
ഉപ്പൂറ്റി
-
കുത1
- -
-
"കുതയുക" എന്നതിൻറെ ധാതുരൂപം.
-
കുഥ, കുഥം
- നാ.
-
ആനയുടെയും മറ്റും പുറത്തിടുന്ന ചായമ്പിടിപ്പിച്ച തുണി, വർണക്കംബളം, ചെമ്പാരിപ്പടം
-
രത്നക്കംബളം
-
കുശ, വെളുത്തദർഭ
-
പുരാണപ്രസ്തുതമായ ഒരുദേശം
-
കൂത്ത്
- നാ.
-
ക്ഷേത്രങ്ങളിലെ കൂത്തമ്പലങ്ങളിൽ ഉത്സവകാലത്ത് ചാക്യാർ നടത്തുന്ന പുരാണ കഥാപ്രവചനം, ചാക്യാർകൂഥ്
-
നൃത്തം, ആട്ടം
-
കളി, വിളയാട്ടം, കൂത്തുകാരൻ = കൂത്തു നറ്റത്തുന്നവൻ, നർത്തനം ചെയ്യുന്നവൻ. (സ്ത്രീ.) കൂത്തുകാരി, കൂത്തുപുറപ്പാട് = കൂടിയാട്ടത്തിൻറെ ആരംഭത്തിൽ സൂത്രധാരൻറെ രംഗപ്രവേശം
-
കുതഃ
- അവ്യ.
-
എവിടെനിന്ന്?
-
എന്തിൽനിന്ന്?
-
എവിടെ, വേറെയെവിടെ, മറ്റെവിടെ?
-
എന്തുകൊണ്ട്, എന്തിന്, എന്തുകാര്യത്തിനുവേണ്ടി?
-
എങ്ങനെ, ഏതുരീതിയിൽ?
-
എന്തെന്നാൽ