-
ഉൻ
- -
-
മധ്യമപുരുഷസർവനാമത്തിൻറെ പ്രാതിപദികരൂപം. നിൻ, നുൻ, ഉൻ, ഉന്നൈ, ഉന്നോടു, ഉനക്കു, ഉന്നാൽ, ഉനതു (ഉൻ-അതു), ഉങ്കൾ, ഉങ്കളൈ ഇത്യാദിരൂപങ്ങൾ.
-
ഊൺ, ഊണ്
- നാ.
-
തീറ്റ, ഭക്ഷണം, ചോറ്, സദ്യ. (പ്ര.) ഊണുണൂല് = പൂണുനൂല് (പരിഹാസം)
-
ഭക്ഷണം കഴിക്കൽ (പ്ര.) ഊൺനാളുകൾ = അന്നപ്രാശത്തിന് (ശിശുവിന് ആദ്യമായി ചോറുകൊടുക്കാൻ) കൊള്ളാവുന്ന നാളുകൾ
-
ഊൻ
- നാ.
-
മോണ, വായ്ക്കുള്ളിൽ പല്ല് ഉറച്ചുനിൽക്കുന്ന ഭാഗം
-
നഖത്തിൻറെ ചുവട്, നഖത്തിനുചുറ്റുമുള്ള മാംസളഭാഗം
-
മുറിവ് ഉണങ്ങുമ്പോൾ അതിനുചുറ്റും പൊന്തിവരുന്ന മാംസഭാഗം. (ത. ഊൻ = ഇറച്ചി)
-
ഉന്-
- -
-
അനുനാസികങ്ങൾക്കു മുൻപിൽ "ഉദ്" എന്ന ഉപസർഗം കൈക്കൊള്ളുന്ന രൂപം.
-
ഊന
- വി.
-
ചെറിയ
-
അല്പമായ, കുറഞ്ഞ, ആവശ്യത്തിനു മതിയാകാത്ത, എണ്ണത്തിൽ കുറവുള്ള
-
അംഗഭംഗം വന്ന
-
താണ, ഗുണം കുറഞ്ഞ, നിന്ദ്യമായ
-
കുറഞ്ഞ, കുറവുള്ള (സംസ്കൃതസംഖ്യകളോട് ചേർത്തുപ്രയോഗം). ഉദാ: ഏകോനവിംശതി = വിംശതിയിൽ (ഇരുപതിൽ) നിന്ന് ഒന്നുകുറവ്
-
ഉണി, ഉണ്ണി
- വി.
-
ചെറിയ, ഇളയ, ഓമനയായ. ഉദാ: ഉണിക്കാളി, ഉണിക്കോരൻ, ഉണിച്ചന്തു
-
ഉണ്ണിത്തിരി, ഉണി-, ഉണു-
- നാ.
-
അന്തരാളജാതിയിൽപ്പെട്ട ഒരു വിഭാഗം
-
ഊണ്
- നാ.
-
ഊൺ. ഊണുനമ്പി = നായന്മാരിൽ ഒരു വിഭാഗം. ഊണുമുറി = ഇരുന്ന് ഊണു കഴിക്കാനുള്ള മുറി. ഊണുമേശ = ആഹാരപദാർഥങ്ങൾ വിളമ്പിവെച്ചുണ്ണാനുള്ള മേശ
-
ഉൺ
- -
-
"ഉണ്ണുക" എന്നതിൻറെ ധാതുരൂപം.
-
ഉണ്ണാ
- വി.
-
ഉണ്ണാത്ത, ഉണ്ണാവ്രതം = ഉപവാസം